W filmie Altmana była scena, w której zrozpaczonemu po stracie żony bohaterowi wciąż zakłócał spokój telemarketer, usiłując wymóc na cierpiącym człowieku zakup czegoś, co zamówiła żona jeszcze za życia. To przykład marketingu, który wprawdzie jest skuteczny, budzi jednak niechęć. To podobno przeszłość marketingu.
Świat pełen jest symboli i ukrytych znaczeń. Jedne z nich oddziałują z wielką siłą, stanowiąc rodzaj latarń, na które wpada się z impetem w codziennych zmaganiach z tym „imperium”. Należą do nich zarówno marki, jak i symbole narodowe czy religijne. Z uwagi na niesione bogactwo stanowią doskonały materiał dla twórców.
Konsumenci powinni się sami grupować, scalać i integrować. Co z tego, że segmentacja pozwala określić, kogo mamy na celowniku. Co z tego, że korzystając z marketingu bezpośredniego potrafimy dotrzeć do precyzyjnie określonego konsumenta. W przychodni u dentysty również gromadzą się pacjenci o wspólnych zainteresowaniach (przynajmniej na tę chwilę), lecz swój ból przeżywają w samotności. Wystarczy jednak ktoś chętny do pogawędki, aby ożywić całe towarzystwo. Jedni słuchają, inni zatykają uszy, wszyscy muszą zająć jakieś stanowisko.
To nie kobiety rządzą światem, a dzieci. Ze swymi pragnieniami, żądaniami, swoim konsumpcjonizmem idealnie nadają się na konsumentów jutra. Muszą tylko wejść w świat prawdziwych marek, zaufać im; muszą się z nimi zaprzyjaźnić, skumplować, stworzyć prawdziwą społeczność.
Sezon ogórkowy dobiega szczęśliwie końca, niektórzy przewidująco myślą już o gorącym marketingowo końcu roku. Inni szukają nowych dróg dotarcia do niszowych odbiorców, często trudnych do osiągniecia inny sposobem.
Rozszerzanie kategorii to strategia, o której guru marketingu wypowiadają się z zastrzeżeniami – a jednak wykorzystywana jest często. Zakłada się, że splendor już istniejącej marki przeniesie się na kolejne produkty.
Mówi się „Vox populi vox Dei” – głos ludu głosem bożym. W marketingu wydaje się, że tak właśnie powinno być. To potrzeby konsumentów wyznaczają pole manewru firm, nadają sens ich poczynaniom. Czy to jednak oznacza, że wystarczy zapytać konsumentów, wystarczy wsłuchać się w ich deklaracje? Czasem zapewne tak. Możemy jednak stracić z pola widzenia to, co być może ważniejsze – rzeczywiste, a niewypowiedziane?
Dlaczego właściwie mamy dbać o siebie i otoczenie? Dlaczego nie wrzucamy plastikowego opakowania do pojemnika na szkło? Dlaczego koleżankom nie przyklejamy do włosów gum do żucia? Dla kogo dbamy o sprawność fizyczną i ogólnie – zdrowie i dobre samopoczucie?
Jeśli wpiszecie w wyszukiwarkę Google „marketing” i ograniczycie wyniki do kategorii „Polski”, znajdziecie „Marketing przy Kawie” na pierwszym miejscu.
Dawniej, kiedy cyrk przyjeżdżał, zbiegało się całe miasto. Cyrk zarabiał, gdy miał widzów. Teraz działa na marginesie życia społecznego, jak katarynka – te formy rozrywki odchodzą w przeszłość. Publiczności już one nie obchodzą. Przedstawiciele ginących zawodów, chcąc przetrwać, nie spoglądają więc na widzów, lecz na sponsorów. Każda rozrywka staje się medium reklamowym, przy milczącej zgodzie spragnionego igrzysk ludu.