W rozmowach na temat Web 2.0 wypada zauważyć, że to jakiś nieokreślony projekt, bańka mydlana albo nowa chwytliwa nazwa marketingowa. Nie należy sugerować, że wiadomo, o co w tym chodzi. A już broń Boże podać jakąś definicję (która nota bene nie istnieje, jak wszyscy wiedzą). W tym nawet tkwi trochę racji, bo gdy mamy definicję, szybko okazuje się, że w jej zakres wpada coś, czego nie chcielibyśmy, a wypada coś innego. Taka zbyt krótka kołderka,…
2006-11-06 Granice marketingu wciąż się poszerzają. Tradycyjne kanały reklamy, promocji i PR przez to nie tracą zbyt wiele, natomiast firmy zyskują nowe środki komunikacji z konsumentami. Mogą to być podcasty, limitowane artystyczne wersje opakowań, wariacje na temat tradycyjnego plakatu, czy nawet gazetka firmowa. Ta ostatnia stanowi przejaw coraz prężniej rozwijającego się zjawiska custom publishing.
Niedawno usłyszałem wykład – poważny w mniemaniu jego autora – na temat „zniesienia pracy”: społeczeństwo powinno dążyć do tego, żeby nikt nie musiał pracować. Chociaż pomysł na szczęście nie jest już rozwijany i częściej słyszy się o niedoborze pracy, tkwi w nim odprysk prawdy o człowieku.
Opowiadała mi znajoma, że jeszcze jako dziecko w latach 80-tych korespondowała z koleżankami z sąsiednich krajów socjalistycznych. Wtedy poczta nie miała takich priorytetów jak dziś, więc listy bez problemów krążyły między cierpliwymi dziewczynkami. Korespondencja urwała się na początku lat 90-tych.
Media pozostają nadal czwartą władzą, ale sami dziennikarze coraz mniej się liczą. Ich niezależność jest poddawana w wątpliwość, ich etos jest podważany. Debaty z ich udziałem przypominają „dyskusje” polityków. Nigdy też nie brylowali w rankingach zaufania społecznego. Nadal jednak wierzymy, że walczą o prawdę i o rzetelną informację. To paradoksalnie ułatwia pracę „inżynierom dusz”: specjalistom public relations czy marketerom. Pod warunkiem, że wszyscy znają swoje miejsca i działają zgodnie z własnym etosem.
Chyba powoli przemija era marketingu. Sądząc z ostatnich doniesień prasowych, pole dotychczas ogrodzone czterema P stało się częścią otwartego pastwiska PR. Nowa odmiana inżynierii społecznej ma niewątpliwie jedną przewagę. Nie wspomina o perswazji, przemilcza skryte działania, intryguje, ale i edukuje – nawet organizując spektakularne wydarzenia.
W filmie Altmana była scena, w której zrozpaczonemu po stracie żony bohaterowi wciąż zakłócał spokój telemarketer, usiłując wymóc na cierpiącym człowieku zakup czegoś, co zamówiła żona jeszcze za życia. To przykład marketingu, który wprawdzie jest skuteczny, budzi jednak niechęć. To podobno przeszłość marketingu.
Świat pełen jest symboli i ukrytych znaczeń. Jedne z nich oddziałują z wielką siłą, stanowiąc rodzaj latarń, na które wpada się z impetem w codziennych zmaganiach z tym „imperium”. Należą do nich zarówno marki, jak i symbole narodowe czy religijne. Z uwagi na niesione bogactwo stanowią doskonały materiał dla twórców.
Konsumenci powinni się sami grupować, scalać i integrować. Co z tego, że segmentacja pozwala określić, kogo mamy na celowniku. Co z tego, że korzystając z marketingu bezpośredniego potrafimy dotrzeć do precyzyjnie określonego konsumenta. W przychodni u dentysty również gromadzą się pacjenci o wspólnych zainteresowaniach (przynajmniej na tę chwilę), lecz swój ból przeżywają w samotności. Wystarczy jednak ktoś chętny do pogawędki, aby ożywić całe towarzystwo. Jedni słuchają, inni zatykają uszy, wszyscy muszą zająć jakieś stanowisko.
To nie kobiety rządzą światem, a dzieci. Ze swymi pragnieniami, żądaniami, swoim konsumpcjonizmem idealnie nadają się na konsumentów jutra. Muszą tylko wejść w świat prawdziwych marek, zaufać im; muszą się z nimi zaprzyjaźnić, skumplować, stworzyć prawdziwą społeczność.